Toen ik rond kerst moest besluiten of ik in Nederland of in Argentinië zou bevallen, kon ik niet vermoeden hoe ingrijpend de wereld in de tussentijd zou veranderen. Mijn overwegingen varieerden van de kwaliteit van de gezondheidszorg, de wens om een keizersnee te voorkomen, de belangen van mijn andere in Argentinië schoolgaande kinderen, onze mogelijke werkplekken, verblijfplaats en vervoer naar het ziekenhuis. De keuze viel op Argentinië, zodat we als gezin samen konden blijven, ik tot mijn verlof kon doorwerken en betekende vooral dat ik de hier zo gebruikelijke keizersnede zou moeten afwenden.
Een paar weken voor de verwachte bevaldatum, breekt de coronacrisis uit. Argentinië leert van Europa, sluit al snel het volledige luchtruim en doet het land in een razendsnelle en strenge lockdown. Nederland is nu helemaal geen optie meer en ook het geplande babyzoek van mijn ouders gaat van de baan. Door mijn dikke buik en diplomatieke papieren kan ik nog net naar de noodzakelijke medische controles door de in de haast opgeworpen road blocks met zwaarbewapende politieagenten, maar de sfeer is grimmig.
Vanuit het centrum van Buenos Aires en ook vanuit de rest van het land horen we veel berichten van gestrande Nederlandse reizigers die in hun ho(s)tels van hun bed worden gelicht voor temperatuurmetingen en paspoortcontroles. Wie niet kan aantonen langer dan 14 dagen in Argentinië te zijn, wordt zonder pardon en zonder al te veel eten in quarantaine geplaatst. Ook Europeanen die al langer in Argentinië verblijven of hier reeds maanden rond reizen, worden sterk gewantrouwd en regelmatig aangegeven bij de politie als waren ze misdadigers. Al met al geen ideale omstandigheden voor een spannende tweelingbevalling. Ik hoopte dan ook snel te bevallen voor het virus verder om zich heen grijpt, ziekenhuizen lam gelegd worden en er nog strengere maatregelen worden ingevoerd.
Middenin de nacht is het zo ver, we racen naar het ziekenhuis en mijn man wordt in een bananengeel gedesinfecteerd pak gehesen. Hij mag nog net zijn onderbroek aan houden. Om mij heen staat een team van wel 10 personen en af en toe zie ik wat hoofden om de hoek kijken. Na een snelle bevalling, krijg ik een eigen kamer, waar de meisjes een aantal standaard testen ondergaan. Van een Argentijnse doula heb ik begrepen dat het in Argentinië gebruikelijk is de hoofden van de baby’s kaal te scheren en bij meisjes reeds in het ziekenhuis gaatjes in de oren te laten prikken. Dat heb ik gelukkig kunnen voorkomen. Het liefst laat ik hen zo vlak na de geboorte zo veel mogelijk met rust. Dat is nog een uitdaging, want naast de ook in Nederland gebruikelijke hielprik, komt de één na de andere verpleegster onder het mom van wettelijke verplichtingen met inentingen tegen hepatitis B, tuberculose, een prik met vitamine K en proactief antibiotica in de ogen tegen infecties, die ik niet allemaal accepteer, omdat ik eerst wil double checken welke en wanneer ik daadwerkelijk wil laten toedienen. De iets te vroeg geboren meisjes zijn nu nog hard bezig hun temperatuur te reguleren en te leren drinken.
Op de dag dat Argentinië aankondigt alle ziekenhuizen klaar te gaan maken voor de opvang van coronapatiënten, mogen wij gelukkig naar huis en begint het echte leven in quarantaine. Op zich een goede timing, want met een pasgeboren tweeling kom je in het begin sowieso al niet zo veel buiten. Supermarkten en apotheken zijn nog wel open en de schaarse kraamvisite laat cadeautjes achter in de tuin, na door de tralies van het raam de baby’s te hebben bewonderd. Kraamvisite in tijden van quarantaine. De kinderarts doet vrijwel alleen nog telefonische of digitale consulten, maar maakt voor pasgeboren baby’s een uitzondering. Met plastic schoenbeschermers, een mondkapje en handschoenen blijft ze op ruime afstand en doet alleen de noodzakelijke metingen van de baby’s. We’re all doing fine.
Terwijl de wereld om ons heen enerzijds tot stilstand komt en de medische hulpverleners wereldwijd harder rennen dan ooit, leven wij in een babybubbel, waar roze wolken en beschuit met muisjes de boventoon voeren. Ik lees het nieuws en speel ondertussen rustige muziek voor onze meisjes, terwijl hun oudere broer en zussen ons vermaken met een home-made restaurant, zelfgemaakte bloemen en een kartonnen vliegtuig waarmee onze jongste zijn opa’s en oma’s wil laten invliegen. Zij bevinden zich in het epicentrum van de coronacrisis met hoge leeftijden of onderliggende medische problemen en de wens om hen kennis te laten maken met onze pasgeboren tweelingmeisjes is vuriger dan ooit. Laten we hopen dat deze gezondheidscrisis snel het hoofd kan worden geboden en dat iedereen elkaar weer liefdevol in de armen kan sluiten. Wij hebben inmiddels de oversteek naar Nederland kunnen maken, waar de pasgeboren meisjes hun opa's en oma's, neefjes en nichtjes hebben ontmoet.