Mijn dagelijks leven speelde zich de afgelopen jaren af op zo’n 14 uur vliegen van Nederland. De eerste paar jaar in de straten van Jakarta en de laatste jaren woonde ik met man en kids in de hoofdstad van Argentinië, Buenos Aires. De vliegafstand is vrijwel hetzelfde (100 km verschil), maar er zijn weinig landen die zo van elkaar verschillen als deze twee totaal antipolaire landen. In Indonesië zijn geduld, indirecte communicatie en saamhorigheid belangrijke waarden, terwijl veel Argentijnen bij het minste of geringste de discussie aangaan en daarbij zeker geen blad voor de mond nemen. Overeenkomsten zijn er ook, zoals een grote maatschappelijke ongelijkheid, veel ad hoc besluitvorming, corruptie en onzekere rechtspraktijken. Het belang van familie en samen eten staan in beide landen centraal, hoewel de scherpe kruiden bij een Argentijnse asado (bbq) ver te zoeken zijn; veel eten is tamelijk flauw, de beroemde chimichurri uitgezonderd, in vergelijking met de vele soorten sambal.
Hoewel er de afgelopen jaren steeds meer aandacht is geweest voor het werk van diplomaten door twitterende ambassadeurs, facebookpagina’s van ambassades en interessante inkijkjes via ‘Floortje en de Ambassadeurs’, blijft het werk soms toch nog met mysteries omgeven, niet in de laatste plaats doordat heel veel werk zich simpelweg aan de andere kant van de wereld afspeelt. Daarnaast maken uitgezonden diplomaten, hun eventuele partners en familieleden ook buiten het werk van alles mee, waardoor je een land van binnenuit goed leert kennen. Zo was mijn dagelijkse scooterrit naar de ambassade in Jakarta elke dag weer een avontuur op zich, waar ik pickups vol koeien/kippen/geiten/eieren, allerlei karretjes met handelswaar zoals soto ayam, tropische vissen, schoonmaakprodukten en een mobiele kleermaker tegenkwam, schoolklassen van geüniformeerde Indonesische kinderen of geheel in het wit geklede demonstrerende fundamentalisten. Geen dag was hetzelfde en het echte leven speelt zich grotendeels op straat af.
In sommige landen vormen de Nederlandse ambassades een echt baken van rust en stabiliteit in een soms zeer chaotische en onveilige omgeving. Gedurende de coronacrisis staat het consulaire werk om mensen te repatriëren meer dan ooit voorop. Zelfs voor de andere landen van de Europese Unie gold of geldt opeens een negatief reisadvies. In andere tijden staan de economische of culturele belangen van Nederlandse burgers en bedrijven die in de problemen zijn gekomen of nieuwe business willen creëren centraal. Eén van de leukste aspecten van mijn werk vind ik de enorme variëteit aan mensen die je dagelijks ontmoet, de waardevolle projecten die we ondersteunen op terreinen zoals mensenrechten, het ondersteunen van startende ondernemers, hoger onderwijs en kunst en het volgen en meemaken van de politieke, sociale, economische en culturele ontwikkelingen in totaal andere, soms zeer exotische landen.
Al met al voer voor veel verhalen, die ik hier voor zover mogelijk zal delen. Hiermee zal ik een inkijkje geven in de dagelijkse ervaringen als diplomaat, want wonen in een ander land is iets totaal anders dan er op vakantie gaan. Simpele dingen zoals betalingen, boodschappen, de kinderen naar school brengen, medische controles of een plank aan de muur hangen, worden opeens een dagtaak waar je allerlei multiculturele vaardigheden voor moet inzetten. Door de wereld opeens vanuit een totaal andere plek te bezien, wordt het exotische normaal en het normale wordt exotisch.
