‘7 kleine eendjes die gingen naar zee, 1 kreeg corona en ging niet mee…’.
Na 1.5 jaar de dans ontsprongen te zijn, zaten we de afgelopen tijd toch weer in een gezellige familiequarantaine. Met 5 kids op verschillende scholen, sportclubs en muziekles, piekende statistieken onder basisscholieren en winterse knusheid, begon het vangnet zich steeds dichter om ons te sluiten. De kids zijn er een week goed ziek van geweest, ik had een zeer licht kriebelhoestje en was wat nasaal. Toch voelde het alsof er een zwaard van Damocles boven mijn hoofd hing met onbekende vooruitzichten, want met het etiketje ‘positivo’ kwamen er toch wat doemscenario’s de revue passeren. Gelukkig is geen enkele daarvan bewaarheid geworden – behalve een strenge lockdown. Dat vind ik eerlijk gezegd onbegrijpelijk en getuigend van bijzonder weinig creatief vermogen om alternatieve oplossingen te bedenken om de maatschappij draaiende en het Griekse alfabet van coronavarianten in toom te houden.
De kleine steekproef uit ons gezin (n=7) leert wel dat de gevaccineerden (langer) negatief zijn gebleven en/of minder klachten ontwikkelden dan de ongevaccineerden. Een andere constatering is dat zelftesten in ieder geval bij ons thuis volstrekt onbetrouwbaar zijn. Van de 10 zelftesten die we afgelopen weken hebben gedaan, was er geen enkele positief, terwijl er met de PCR-testen toch minstens 6 positivo’s zijn geïdentificeerd. De gesprekken met de GGD zorgen wel voor veel vermaak:
- Mag ik mevrouw van der Meer spreken?
- Eh, nee, die eet mijn telefoon op.
- O
- Ze is 1.5
- O
- Heeft ze een eigen telefoonnummer?
- Nee, ze is 1.5
- Kan ze in quarantaine?
- Nee, ze is 1.5
- Is ze recent in Afrika geweest?
- Nee, ze is 1.5 (theoretisch had dat nog wel gekund natuurlijk…was leuk geweest)
- Is ze zwanger?
- Nee, ze is 1.5
- Geeft ze borstvoeding?
- Nee, ze is 1.5
- Werkt ze in de zorg of in het onderwijs?
- Nee, ze is 1.5
Na dit fijnzinnige gesprek, attendeerde mijn man de ijverige GGD-telefoniste op het feit dat zij zelf ook een kuchje had en zich misschien moest laten testen. Daar had ze nog niet aan gedacht. Bij elk positief familielid kwam er weer een telefoontje en we hebben onszelf ten doel gesteld de gespreksduur van 27 minuten sterk te verbeteren. Het persoonlijk record zit inmiddels op 6 minuten.
In de tussentijd hebben we heel wat legoprojecten en puzzels in elkaar geklust, de kerstboom opgetuigd, brownies gebakken en knuffelend op de bank gezeten. Ook de Sinterklaassurprises waren dit jaar mooier dan ooit, want er is uren werk in gaan zitten. De timing van een quarantaine zo middenin de winter is zo slecht nog niet. Wel jammer was dat ik door de Big C mijn 40e verjaardagsfeest naar zonniger tijden heb moeten verplaatsen, want ik vond het te ver gaan om door ons nies- en proestfestijn al mijn vriendinnen en hun entourage in ons corona avontuur mee te nemen. Met kerst zijn wij in ieder geval allemaal aan de beurt geweest, dus kan ik mijn familie onbezorgd ontvangen. Al met al dragen we met z’n allen ook stevig bij aan de groepsimmuniteit.
Ondertussen lees ik in de media de discussie over het vaccineren van kinderen van 5-11 en de verschillende artsen die daar hun visie op delen. Gezien vanuit het recht op gezondheid van kinderen, zou ik heel simpel stellen dat kinderen het recht hebben een vaccinatie te kunnen krijgen, maar daar zeker niet toe verplicht moeten worden. Vooral voor kwetsbare kinderen – daarbij denk ik ook aan onze eigen jongste – zou de optie in ieder geval mogelijk moeten zijn. Daarbij moet wel worden aangetekend dat het in veel gevallen zinvoller is kwetsbare mensen - medisch personeel voorop - in andere landen voorrang te geven, om te voorkomen dat alle gezondheidswinst teniet wordt gedaan door boomerangende nieuwe varianten.
Nog belangrijker is de secundaire schade die de coronapandemie tot gevolg heeft op kinderen in binnen- en buitenland. Zo zijn er sinds de start van de pandemie wereldwijd meer dan 2.5 keer zoveel vrouwen en kinderen overleden aan andere oorzaken dan corona als aan corona zelf. Oorzaken zijn het wegvallen van reguliere zorg, onder andere rondom zwangerschap en bevalling, gestagneerde reguliere vaccinatiecampagnes en een sterk verminderd aantal testen en behandelingen voor kanker en infectieziektes zoals hiv/aids en tuberculose. In Nederland heeft het sluiten van de sportscholen zo veel meer obesitas tot gevolg, dat dat de gezondheidswinst van coronabestrijding volledig teniet doet. Korte termijn lockdowns lossen niks op, maar zorgen alleen voor een waterbedeffect, waarbij het ene medische probleem voor het andere wordt ingeruild. Het is hoog tijd dat een veel fundamentelere discussie wordt gevoerd over gezond gedrag en de manier waarop de gezondheidszorg georganiseerd is en opgeschaald kan worden.
Ook toegenomen huiselijk geweld en psychosociale problematiek eisen hun tol. Het sluiten van scholen was nooit een goed idee, maar nu we inmiddels in de derde lockdown zitten, blijkt dat er maar bar weinig gedaan is met de bevindingen van eerdere UNICEF-rapporten en van die van andere kinderrechtenorganisaties. Hierin heb ik een heel duidelijk standpunt: kinderen zijn geen wisselgeld voor politieke keuzes! Direct hebben ze weliswaar geen stemrecht, maar elk weldenkend mens kan inzien dat het herhaaldelijk en langdurig sluiten van scholen zowel qua kennis als psychosociaal grote gaten slaat in de ontwikkeling en het welbevinden van kinderen en daarmee in hun toekomstkansen én die van de maatschappij. Ook hierbij is het dus hoog tijd voor een langere termijnstrategie, waarbij de belangen van kinderen – per definitie kwetsbaar, want in een belangrijke ontwikkelingsfase van hun leven – niet ondergeschikt worden gemaakt aan die van mensen op de IC. Het recht op leven gaat niet alleen over het recht om in leven te blijven, maar ook over het recht om op een waardige manier invulling te (leren) geven aan dat leven. Voor kinderen impliceert dat onderwijs, een veilige, betrouwbare basis en een regering die oog heeft voor hun behoeftes – ook als de lobbygroepen van willekeurig welke sector en in het bijzonder het niet democratisch gekozen OMT op de deur van het torenkamertje komen kloppen.
Voor 2022 heb ik daarom de levensgrote ambitie op te staan voor de rechten en belangen van kinderen en jongeren. Dat deed ik al jaren in mijn internationale werk, maar ook Nederland zal haar beste beentje voor moeten zetten om haar eigen jonge inwoners centraal te stellen en daarmee blijk te geven van respect voor de toekomst.
Commenti