Van vogelspinnen ben ik niet bang, maar muizen en ratten vind ik afgrijselijk. Toen een goede vriend die als kind op de Jalan Sekolah in Kemang had gewoond, vertelde over de drijvende ratten die voorbij komen bij overstromingen, twijfelde ik daarom serieus of het wel zo’n goed idee was om de oversteek naar Jakarta te wagen.
Nu rijd ik hier altijd per scooter naar werk, waardoor ik onderweg regelmatig plat gereden ratten zie liggen. Op mijn nuchtere maag draai ik dan meestal snel mijn hoofd weg, maar bij avondwandelingen schiet er toch wel regelmatig een levende langs mijn blote voeten. Ik las eens dat de autoriteiten in Jakarta een actie waren gestart om de rattenplaag in de stad te keren en een beloning uitloofden voor elke gevangen rat. Uiteraard zagen de Jakartanen meteen een gat in de markt, waardoor er meteen allerlei rattenfokkerijen opdoken. De beloningen zijn toen maar snel weer afgeschaft.
Om de ratten ver van huis te houden, hebben we nu een paar schattige straatkatjes aan onze huishouding toegevoegd. Mogelijk zijn de ratten groter dan de katten, maar ik heb goede hoop dat alleen hun geur al een afschrikwekkend effect heeft. Kids blij, thema voor eerste spreekbeurt ook meteen rond en na school hoeven we de ipad niet meer te verstoppen, want er zijn kittens in da house. Echter, zodra die katten gesettled waren, bleken er opeens nog een paar kleine oranje kittens in de garage te wonen (plus moeder), scharrelden er in de straat nog wat vuilnisbakkatjes rond en kwam er al snel een grote krolse kater die al die mooie kattenmeisjes uit de buurt maar wat graag wilde versieren. Om te voorkomen dat onze representatieve ambassadewoning zou transformeren tot een kattenasiel, hebben we de dames daarom snel gesteriliseerd (waarna de liefde van de krolse kater snel verdwenen was) en zijn de 3 kleine katjes geadopteerd door een bewaker met kinderen. De straatkatjes kwam ik helaas tegen, nadat ze waren overreden door een SUV. Dat laatste nieuws heb ik maar niet aan de kinderen verteld…
Overigens hebben we sinds kort ook een konijn, genaamd Maya Himalaya (ze heeft een sneeuwwitte vacht). Hoewel ze binnen kwam als lief klein konijntje, is ze nu een dame van formaat en eet ze letterlijk kilo’s wortels, spinazie, kamerplanten en andere vegetatie. Nadat ik haar eens lekker aan te tuinplanten zag knabbelen, snapte ik opeens waardoor de rand langs de muur zo kaal was geworden. In het begin hielden we haar braaf in haar kooi, omdat we bang waren dat de katten haar zouden plagen, maar inmiddels heeft ze haar weg in de tuin goed gevonden en hupst ze regelmatig door het gras. Af en toe ligt er wel een kat bovenop haar, maar dat lijkt ze wel gezellig te vinden. Als ze daar dan van wil bijkomen, ligt ze als een soort levende deurmat voor de tuindeur, waardoor wij vervolgens moeten oppassen dat we niet over haar te pletter vallen. Heel ons huis is één en al beest en dat is best een feest.
Comentarios