Yoga for Noga
‘Hoe drukker het is, hoe belangrijker het is om yoga te doen’. (auteur onbekend)
Eén van de personen die ik het meeste mis in Indonesië is mijn yogalerares Fitri.
We waren nog maar net aangekomen in Indonesië, toen ik haar ontmoette in het hotel waar we na aankomst logeerden. Meteen hadden we contact en niet veel later gaf zij elke woensdag tijdens lunch een yogales op de ambassade. Het idee was dat als we in de extreme verkeersdrukte van Jakarta, middenin de werkweek, een yogales hadden, we in het oog van de orkaan een moment van ontspanning konden creëren. Niet veel later ontdekte ik een prachtig Balinees yogacentrum waar ik in het weekend allerlei verschillende yogavormen uitprobeerde, van opzwepende dansyoga tot meditatieve stilteyoga en verschillende varianten er tussenin. Mijn favoriet bleek uiteindelijk Vinyasa yoga, mede vanwege de combinatie van uitdagende poses met mysterieuze muziek,
die volledig in harmonie was met de planten en beelden in de aangrenzende tuin.
Dit waren enkele momenten dat ik me ten diepste verbonden voelde met Indonesië en met mezelf.
Tijdens deze yogalessen was ik vaak de enige ‘bule’, het woord dat de Indonesiërs gebruiken voor blanke. Hoewel ik altijd behoorlijk lenig ben geweest, werd ik regelmatig toegelachen vanwege mijn beperkte souplesse. Vergeleken met de fijnzinnige motoriek van de Indonesische vrouwen was ik een beginner, maar de tropische warmte van de mensen en van de omgeving maakte dat ook ik mijn grenzen kon verleggen. Uitermate trots was ik toen ik met een beetje hulp op mijn hoofd kon staan. Daarbij legde iemand me eens uit dat de bouw van Aziatische vrouwen meer lenigheid toelaat, terwijl de lichamen van westerse vrouwen meestal sterker zijn. Na afloop genoten we samen van verse vruchtensappen of vegetarische Buddhabowls. Interessant vond ik het dan te ontdekken dat het overwegend islamitische Indonesië, ook een sterke hindoeïstische onderstroom kent, waar yoga, ayurveda, massages en reïncarnatie wijdverspreide wijsheden zijn, die de bevolking voeden met geduld, vriendelijkheid en harmonie. Gelaten en met een glimlach worden allerlei grote uitdagingen zoals aardbevingen, overstromingen en de permanente verkeersdrukte geaccepteerd. Geduld is misschien wel de belangrijkste les die ik daar dagelijks leerde.
Tijdens de lessen vond ik innerlijke rust, zag ik kleurrijke beelden en had ik soms een heldere ingeving. Zo constateerde ik eens dat ik mijn moeder miste. Interessant, want toen ik een uur later thuis kwam, bleek mijn moeder als verrassing – uit Nederland – op de stoep te staan. We konden ons geluk niet op. Thuis nam ik ook de kinderen mee in het yoga-avontuur. In de tuin, bij regen op de veranda, deden we ‘yoga for noga’,
waarbij ze met creatieve poses zoals de Lotus, de Olifant, de Slang of de Krokodil, hun eigen lenigheid konden verkennen. Giebelend en met veel inventiviteit deden ze mijn met zorg nagebootste houdingen na en probeerden zo een blokje noga te verdienen – één van hun favoriete lekkernijen. Na alle sportieve of ontspannende inspanningen, verwenden we onszelf soms met een massage in één van de vele spa’s die Indonesië rijk is of zelfs thuis via 'Go-massage' en waar de zorg voor het lichaam tot een ware kunst verheven is. Niks haast, deadlines, of doelen: zorg voor het lichaam, de ziel en voor elkaar zijn de belangrijkste waarden in dit land vol mooie mensen.
Nu de wereld in een ongekende transformatie is gekomen en er duizend zichtbare en onzichtbare veranderingen tegelijk plaats vinden, vind ik soms weer rust in de yoga.
Met 5 kids, waarvan een tweeling van 6 maanden, is het soms een uitdaging daar tijd voor te vinden, maar als we met z’n allen over elkaar heen gebogen de Downward-looking dog doen, voel ik me toch weer volledig verbonden met mijn yogavriendinnen in Indonesië, met de kinderen en met mezelf.
