Bij een verhuizing naar een nieuw land en dus ook een nieuwe school krijg je al snel te maken met de lokale feestmores. Op het terrein van kinderfeestjes heb ik inmiddels de raarste dingen gezien en gehoord. In Jakarta liepen we eens een hotel binnen om daar te lunchen en een duik in het zwembad te wagen. Het was een erg mooie plek vol kunststukken en onze kinderen dwaalden al snel door de gangen om de verschillende geheimen van het gebouw te ontrafelen. Ik herinner me nog goed hoe we daarbij een balzaal ontdekten waar net een kinderfeestje had plaats gevonden: een compleet paleis was opgetrokken uit pastelkleurig piepschuim en de Belle van het Bal – ze was die dag 8 geworden - stopte nog snel een paar happen popcorn in haar mond. Onze kinderen kregen een overgebleven fluorescerende suikerspin in hun handen geduwd en vermaakten zich met de resterende feestartikelen. ‘Mama, mogen wij ook zo’n feestje?’ Die vraag was natuurlijk te verwachten. De ruimte had niet misstaan in Disneyland en de hoeveelheid kleur en suiker paste goed in de wildste kinderdromen. Tegelijkertijd stond ze in schril contrast met de kinderen die buiten de deuren van het hotel papier verzamelden en waarschijnlijk niet eens wisten wat hun precieze geboortedatum was. Veel kinderen in ontwikkelingslanden hebben immers geen officieel geboortecertificaat, waarmee ze legaal niet bestaan en daardoor ook geen toegang hebben tot onderwijs, medische zorg en andere vormen van sociale zekerheden.
Ook in Latijns-Amerika zijn kinderfeestjes Big Business. Nog maar net geland, vertelde een Nederlandse vrouw die hier al jaren woonde over het verjaardagsfeest dat haar 6-jarige zoon destijds had bijgewoond. Op de vraag hoe het feestje was geweest, kreeg ze te horen dat ze met een helikopter langs de kust waren gevlogen, op een groot grasveld geland waren en aan het eind van de middag weer terugvlogen. Los van de totale verbazing, was haar nooit gevraagd of ze het goed vond dat haar 6-jarige in een helikopter zou stappen. Hoewel dit voorbeeld wel erg extreem is, is het principe om ongeveer iedereen uit te nodigen voor je feest hier wijdverbreid. In principe is het gebruikelijk om je hele jaar (dat zijn soms wel 3 klassen) en liefst ook met broertjes en zusjes uit te nodigen. Om al die adrenaline een plek te geven, zijn daarvoor gigantische – zij het soms wat vervallen – speelpaleizen gebouwd waar de kinderen naar hartenlust kunnen jumpen, klimmen, klauteren en volgestopt worden met gatorade, cola en fluorescerende taart. Het lawaai om zo’n plek is oorverdovend en we kiezen er inmiddels voor alleen de feestjes te bezoeken van kinderen waar ze echt bevriend mee zijn, anders ben je elk weekend van de ene kant van de stad naar de andere aan het rijden en ben je de rest van het weekend bezig om je stuiterende kroost weer tot bedaren te brengen.
Ook in Argentinie zijn we er tot nu toe goed in geslaagd fijne feestjes te organiseren waar zowel de kids als de ouders blij mee waren: graffiti maken met een bevriende kunstenaar, een sleep-over op zolder met de beste vriendinnen, een bloemenfeestje in de tuin en een tijgerfeestje met een levensgrote tijger die de kinderen de stuipen op het lijf jaagde. Een goed attribuut en een heleboel fantasie is vaak al voldoende om een goed feest neer te zetten. In de voorbereiding van een piratenfeest overwoog ik gezien de snel naderende bevalling van de tweeling toch om wat hulp in te roepen. Nadat ik bij het plaatselijke laboratorium een sympathieke event organizer ontmoette die me wel aan een bevriende organisator van kinderfeestjes kon koppelen, dacht ik dat me flink wat werk uit handen genomen zou worden. Echter, toen ik de offerte voor een feestje van 2 uur voor 10 vier- en vijfjarige kleuters in mijn mailbox ontving, bleek dat onze verwachtingen toch niet helemaal overeenstemden. Voor een bedrag waar ik ook de gehele ziekenhuisrekening van de bevalling van had kunnen betalen, kregen we nu een geheel animatieteam met speciale licht- en geluidseffecten, een opblaasbare piratenboot en gadgets voor de hele groep en natuurlijk bijbehorende fluorescerende taart en snoep aangeboden. Even later volgden nog de vergeten kosten van de animatoren en het transport van alle spullen en kreeg ik het aanbod het arrangement uit te breiden met een fotograaf en een speciaal pakket voor de ouders. Zonder me daarbij Dagobert Duck te voelen, heb ik het aanbod afgewimpeld en hebben we de trampoline tot piratenboot omgebouwd, flessenpost in het babybadje gegooid en een schatkaart gemaakt om een kist met in goudfolie verpakte chocoladeblokken voor elk kind op te sporen. Uiteraard waren de gelukzalige uitdrukkingen op de gezichtjes van de kindjes onbetaalbaar.