Lentebloesem onder de mangoboom

Nu de bloemenbloesem uit haar knoppen barst en de lente vol belofte is van wat er nog gaat komen, denk ik met plezier terug aan de bijzondere bloemen die ons in Jakarta omringden. Net verhuisd, wandelde ik wat rond in tuin en buurt om te verkennen welke exotische flora en fauna er zoal te vinden zijn. Ergens, verstopt in een hoekje, bevond zich de spectaculaire ‘Heliconia rostrata’. Dit artistieke hoogstandje van de tropische natuur heeft aan weerszijden uitstekende bloemen die enigszins op rode snaveltjes lijken en daarom als bijnaam ook wel de toekanbek of de paradijsvogelbloem genoemd wordt. Vanuit het raam van de slaapkamer werden we er zo mee wakker. Bij het krieken van de vroege tropische dagen, bood dat een beloftevolle boodschap voor de rest van de dag.

Een paar straten verder, dichtbij de lokale supermarkt en liggend in een lager stuk van de wijk dat daardoor steevast overstroomt in de regentijd, staan enkele bloemenstalletjes en een plaatselijke kapper. In die stalletjes worden heliconia’s in alle kleuren van de regenboog verkocht, orchideeën, bougainville en gipskruid dat eveneens alle kleuren van de regenboog heeft. Bij deze laatste normaal witte bloemetjes wordt de kleurenpracht echter veroorzaakt door de verschillende kleuren kleurstof die er doorheen gemengd zijn: fluorescerend blauw, paars, glittergoud, het is allemaal verkrijgbaar. Alleen de in de regio beroemde Rafflesia, de stinkende, vleesetende plant die met een diameter van 1 meter de grootste bloem ter wereld is, is niet te koop.

Om onszelf nog meer wegwijs te maken in het Indonesische plantenrijk, kocht ik bij de plaatselijke boekwinkel – naast de supermarkt en tegenover de bloemenstalletjes – een boek waarin alle exotische vruchten uit de regio te vinden waren: de mangostan, zuurzak, bilimbi, slangenfruit, rambutan en natuurlijk de vanwege de enorme stank meest beruchte van het stel: de durian. Deze vrucht stinkt zo enorm, dat er in hotels in Jakarta vaak een bordje staat dat ze binnen niet zijn toegestaan. Om de vruchten niet alleen bij naam te leren kennen, hebben we bij een markt in de buurt de vruchten die we niet kenden gekocht en een tropische fruitproeverij georganiseerd. Gelukkig smaakten ze allemaal beter dan ze roken. Bij een matinee-optreden op een zondagochtend, werden al deze sappige vruchten zelfs bezongen door een zwierige Indonesische zangeres en was hun smaak nog zoeter.

Een jaar later, exact aan de andere kant van de aardbol, werden we opnieuw omringd door natuurlijke schatten. De Engelse invloed in Argentinië bleek al snel door de prachtige tuinen, prielen en rozen die er in grote getalen te vinden zijn. Op de día de la primavera, de dag van de lente – op 21 september, omdat alle seizoenen zijn omgedraaid ten opzichte van het noordelijk halfrond - wordt de lente gevierd en staan de prachtige paarse jacaranda’s in volle bloei. Aangetrokken door al die natuurpracht, fladderde in onze tuin eens een kolibri rond, die naar ik mij liet vertellen symbool staat voor levenslust en de enige vogel is die alle kanten op kan vliegen. Het is niet voor niets één van mijn favoriete vrolijke vogeltjes.

Ook in het uitgestrekte achterland van Argentinië wemelt het van de fascinerende flora en fauna. Zo schijnen er in de provincie Chubut hele velden vol tulpen te liggen met op de achtergrond het overweldigende uitzicht op de Andes. Wellicht dat de in Patagonië levende flamingo’s deze natuurpracht zo nu en dan ook eens met een bezoekje vereren. Toen we middenin augustus, het was immers winter (en in Nederland op dat moment de warmste dag ooit met 40 graden Celcius), de Andes inreden om te gaan skiën, werden we verrast doordat de weg naar de pistes geflankeerd werd door cactussen. Ik ben er nog niet helemaal uit of die ook als naaldbomen gekwalificeerd mogen worden, hoewel ze minstens even stekelig zijn.

Toen de COVID-19 pandemie uitbrak, waren de kids veroordeeld tot een aan huis gekluisterd bestaan. Gelukkig liep er een klein paadje om het huis waardoor ze toch nog een beetje rond konden fietsen. De heerlijke geur van jasmijn en een klein uiltje in de boom, zorgden gelukkig toch voor fijne ontmoetingen met de natuur. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onze zoon nog steeds het allerliefste buiten speelt onder de kersenbloesems om de hoek en dat onze één-na-oudste dochter geweldige groene vingers heeft. Geïnspireerd door alle natuurlijke avonturen in het buitenland staat haar kamer nu vol bloeiende cactussen en andere exotische juweeltjes. Ik kan me er nog elke dag over verwonderen. Daarmee leef ik graag in lijn met de wijsheid van de Japanners die zeggen dat de kortstondige bloei van de Sakura symbool staat voor de vluchtigheid van het leven en dat we er daarom maar beter met volle teugen van kunnen genieten. De traditie Hanami is speciaal in het leven geroepen om samen met dierbaren en lekker eten te genieten van de natuurlijke pracht van de frêle kersenbloesems. Een beetje flexibiliteit qua locatie, temperatuur en menu is misschien vereist, maar ook onder het genot van appel-, mango- of bananenbomen is het goed vertoeven.