Ooit studeerde ik geneeskunde. Ik werd geen arts, maar ging meer de kant op van de sociale geneeskunde. Niet omdat de immunologie me niet boeide, maar omdat ik nóg meer gebiologeerd raakte door de wereld buiten het laboratorium. Ik kwam er namelijk achter dat die niet in een model is te vangen. Mensen zijn mensen en hebben hun eigen wensen en behoeften. Hoewel sommige waarden zoals vrijheid en de wens om samen te zijn tamelijk universeel zijn, zijn die van u niet noodzakelijk dezelfde als de mijne of die van de buurvrouw. Ook kunnen we verschillen over het niveau van risico dat we bereid zijn te accepteren, op basis van onze karakters of de persoonlijke omstandigheden waarin we verkeren.
Met alle goede bedoelingen, geloof ik best dat men zich maximaal inspant om het virus onder controle te krijgen, om de ic-opnames naar beneden te brengen, de overbelasting van de zorg te stoppen en de economie - ja echt - weer te laten draaien. Echter, ik vraag me af of dat wel kan op de manier die men nu propageert, namelijk door controle, handhaving en vaccins tegen een virus dat tot ver na ons bestaan zal blijven muteren en dat ons steeds weer opnieuw te slim af probeert te zijn - zijn bestaan is er immers net zo goed van afhankelijk als het onze. Het virus is wereldwijd inmiddels ook zo wijd verspreid, dat het voortdurend in nieuwe gedaantes en als een boomerang bij ons terug zal keren. Daarbij, mensen blijven altijd mensen - hoop ik - met mensenwensen en mensenstreken en die passen nooit volledig in een puur wetenschappelijk model. Het onmenselijk thuis houden van mensen leidt hoe langer hoe intenser tot ongekend menselijk leed.
Volgens mij is het tijd om de collectieve angst tegen het virus het hoofd te bieden en weer ruimte te geven aan de toekomst - laat de kinderen naar school gaan, laat de jongeren hun vrienden legaal omarmen en laat hen ‘s nachts lallend feesten in de kroeg. Laat ondernemers weer hun ruimte innemen om hun producten en diensten aan de man/vrouw te brengen en laat de creativiteit van alle kunstenaars en muzikanten weer vrijelijk stromen om de eenzame mens weer van levenslust te voorzien en te voeden met inspiratie om gezamenlijk slimme oplossingen te bedenken voor de uitdagingen van deze tijd.
Ik zeg niet dat we de kwetsbare mensen als een baksteen moeten laten vallen, zeer zeker niet. Ik zeg alleen dat de definitie van kwetsbare mensen nooit is vastgesteld.
Is doodgaan aan corona erger dan doodgaan van ellende - depressies, eetproblemen en suïcides onder jongeren nemen serieus toe en de geconstateerde problematiek bij de Kindertelefoon wordt ernstiger. Staat het redden van de mensen die kunnen overlijden door corona in verhouding tot de doden die we over 2,3,5 of 10 jaar gaan tellen door gemiste diagnoses of onbetaalbaar geworden gezondheidszorg? Is het verkrampte wereldbeeld dat hele jonge krijgen opgedrongen waarin ze langdurig bijna niemand mogen aanraken, face-to-face samen kunnen werken en spelen en in de ergste gevallen thuis zelfs dagelijks in elkaar worden geslagen, misbruikt of verwaarloosd, niet vele male schadelijker dan corona ooit zal zijn?
Het leven is ergens eindig en voor sommigen is dat eerder vroeger dan later en voor vrijwel allen is het ten diepste onvoorspelbaar. Het past in ieder geval niet in een model. Maar is die onvoorspelbaarheid juist niet wat het leven de moeite waard maakt? Is het nemen van risico soms niet essentieel om in elke vezel van je lichaam te voelen dat je leeft? Is dat zelfs niet de functie van pijn of doodsnood? Ik zeg dit, nadat ik vorig jaar de dood zeer diep in de zachte ogen heb gekregen, toen ik twee weken na de bevalling van onze tweeling niet tijdig de noodzakelijke medische zorg kreeg en twee dagen lang bloedtransfusies kreeg. Ik ben oneindig dankbaar voor de zorg die ik toen kreeg en die mij toen letterlijk het leven redde, eerst en vooral omdat ik die nog hele jonge tweeling en hun oudere broertje en zussen veilig groot wil brengen. Juist die ervaring op de scheidslijn tussen licht en donker, heeft mij voor de zoveelste keer doordrongen van de kracht en de oneindige liefde voor het leven. Een liefde, die niet kan bestaan als mensen zich blijvend moeten afscheiden van hun geliefden of zelfs van iedereen, zich moeten verschansen in hun huis, hutje of 1-kamer appartement 3-hoog achter met uitzicht op het wasgoed van de buren. Ik ben er namelijk ten diepste van overtuigd dat je beter vol kunt leven en sterven, dan dat je een leven lang doods bent en bij de uiteindelijke dood niets liever wilt dan voluit leven.
Mijn vraag aan u is daarom: denkt u werkelijk, op basis van alle wetenschappelijke modellen en met de kennis over reeds bestaande en mogelijke mutaties van het virus, dat een vaccin, de harde lockdown en het vrijwel volledig stil leggen van het openbare leven, de verspreiding van corona werkelijk gaan stoppen? Hoe zeker durft u dit te stellen? Of doemt er na elke daling van de cijfers een nieuw doemscenario op dat al die gewonnen levens en zelfbeheersing weer ongedaan maakt? Is het niet tijd de eigen doodsangst onder ogen te zien, werkelijk vrij te worden en te leven zoals we nog nooit geleefd hebben?
