Het was al jaren mijn droom om te leren paard rijden. Ik zag mezelf dan met paard en al door een rivier waden of met wapperende haren over een oneindige vlakte galopperen. De eerste paar pogingen in Nederland zijn gestrand in een paardrijbak in het centrum van Den Haag op een druilerige zaterdagmiddag. Een andere keer reed ik op het strand met een instructeur die zo veel praatte dat ik er helemaal tureluurs van werd. Tijdens reizen maakte ik nog wel eens een mooie tocht per paard door de natuur, waarbij ik langzamerhand genoeg bravoure kreeg om te durven galopperen. Juist op de meer wilde plekken, kon ik door gebrek aan toezicht het risico nemen om dat ultieme gevoel van vrijheid te ervaren. Toch bleef de wens kriebelen en maakte mijn hart stoute sprongen toen we naar Argentinië bleken te verhuizen. De ultieme kans om mijn paardrijskills tot een kunst te verheffen van die van een ware Amazone.
Reeds na een maand in Buenos Aires, verlieten we de stad voor een weekend op een estancia even ten noorden van de stad, waar we de ijskoude nachten doorstonden met een brandend haardvuur en struinend door de groene vlaktes de eerste gaucho’s ontmoetten. We waren op de goede weg!
Op school leerden de kinderen over de Argentijnse generaal San Martin die in 1817 vanuit Mendoza over de Andes trok om Chili en Peru te bevrijden. Deze tocht wordt wel vergeleken met de tocht van Hannibal over de Alpen. San Martin is nu de nationale held van Argentinië en samen met Simon Bolivar wordt hij beschouwd als de belangrijkste vrijheidsstrijder van de Zuid-Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd. De tientallen kilometerslange verkeersader ‘El Libertador’ die Buenos Aires van noord tot zuid doortrekt, herinnert dagelijks aan deze iconische figuur.
Enkele maanden later was het kerst en dus zomervakantie in Argentinië en had ik het plan opgevat om met het hele gezin door de Andes te gaan paard rijden. Een 5-daagse tocht inclusief slapen onder de sterren leek ons de perfecte gelegenheid om de Argentijnse geschiedenis aan den lijve te ondervinden en onze paardrijvaardigheden tot ongekende hoogtes te brengen. De kinderen waren gelijk enthousiast, alleen mijn man – opgegroeid op een boerderij in Brabant en met heel veel meer paardrijervaring dan ik - had zijn bedenkingen. Hij besloot echter wijselijk zijn mond te houden en ons de gewenste ervaring zelf te laten ondergaan om onze eigen mening te vormen.
Begin januari was het zover en reden we vanuit Mendoza de majestueuze Andes in. We slingerden wat omhoog, tot we bij een kleine nederzetting kwamen, waar we door inheemse mensen werden ontvangen met een asado (Argentijns voor BBQ) van gegrild vlees, aardappels en groenten. Met een ijzeren bekertje konden we rechtstreeks drinkwater uit de beek scheppen. We kregen wat tips om ons de volgende dag goed tegen de zon te beschermen met lange mouwen, shawls en zonnebrillen. De zon was in dat onherbergzame gebied genadeloos.
De dag erna startte met het opzadelen van de paarden en de muilezels, die de tenten en de benodigdheden voor het koken op een kampvuur zouden meezeulen. Na een stevige en simpele Argentijnse lunch van brood en gegrilde worstjes sjokten onze paarden onder begeleiding van een paar gaucho’s in 38 graden de berg op en klommen en daalden we over steile berghellingen vol venijnige prikplanten. Urenlang sjokten we door het oneindig droge en dorre berglandschap, dronken we water uit de beekjes en namen we af en toe een mueslireep. Het vooruitzicht om dit nog 4,5 dagen te moeten doen, werd per stap onaanlokkelijker.
Bij aankomst in een kleine kom op een bergrug, bleek dit het kampement te worden. De kinderen hadden veel plezier in het opzetten van de tent en het voorbereiden van het kampvuur. We sliepen op de schapenvellen die ook als zadel hadden gediend. Ik lag ondertussen voor pampus op het gras met - ondanks de beschermende voorzorgsmaatregelen - knallende koppijn van een beginnende zonnesteek. De gaucho’s wisten daar gelukkig goed raad mee, door voor iedereen aardappels met heel veel zout te maken. Nog nooit smaakte een aardappel zó ontzettend goed. Toen de zon onderging, werd het frisser en werden er een gitaar, dekens en zelfgemaakte wijn tevoorschijn gehaald en werden we ondergedompeld in de Argentijnse gaucho tradities. Een geweldige ervaring met sterren boven ons hoofd en ’s nachts met z’n vijven in een tentje tegen elkaar aan tegen de kou.
De volgende dag was de zon echter weer genadeloos fel en zag ik het toch niet zitten om dit nog 4 hele dagen te gaan doen. Mijn man keek me grijnzend aan en zei geen woord. Gelukkig was er een gaucho die met een paar anderen terug zou gaan en we konden bij hen aansluiten. De tweede dag was daardoor identiek aan de eerste, met geweldige vergezichten en een rijtje paarden die onder de brandende zon achter elkaar door het landschap sjokten. Pas op de terugweg ontdekten we de reuze keien die van bovenaan de berg af en toe naar beneden stuiterden, toen het paard van mijn man en zoon wat onrustig werd en zij een paar meter achter zich een megasteen voorbij zagen kletteren. De laatste paar kilometer waren in het regelmatig door aardbevingen gebied daardoor iets minder ontspannen.
De grens met Chili hebben we tijdens onze paardentocht trip niet gehaald – San Martin heeft zijn heldenstatus dik verdiend. In plaats daarvan vonden we in de buurt een geweldige Argentijnse estancia waar een oudere Schotse Argentijn ‘Mike’ ooit 4 zoons had gehad en daardoor een paradijs voor kids had gecreëerd met boomhut, zelfgemaakte pannenkoeken en een Argentijnse gril met goede wijn – en whisky voor de ouders. Ter verfrissing na 2 oververhitte dagen op een paard, konden we raften en zwemmen in een helder blauwe rivier – op dat moment het ultieme gevoel van vrijheid. Toen ik in de tuin zat bij te komen van het avontuur, had ik nog een geweldige ervaring, toen een paard doodleuk de bloementuin in kwam wandelen en naast me begon te grazen. Sinds die tijd heb ik vaker naast dan op een paard gezeten.
