Aan het begin van de twintigste eeuw was Argentinië één van de rijkste landen ter wereld. Dat uitte zich in de bouw van op Parijs geïnspireerde gebouwen, brede lanen, ruim opgezette parken, mooie restaurants en een bruisend uitgaansleven. Dat bruisende uitgaansleven bestaat nog steeds, vooral omdat Argentijnen hun voortdurend in waarde dalende peso’s snel uitgeven, zodat ze er tenminste van hebben genoten voordat het de waarde van monopoly speelgeld heeft gekregen.
Schoonheid en uiterlijk vertoon zijn hier nog altijd een belangrijk ideaal. Argentijnen maken er dan ook veel werk van er goed verzorgd uit te zien door een combinatie van geblondeerde lokken, opgetrokken konen en een stevige laag make-up. Als ze – als erfenis van hun Spaanse en Italiaanse voorouders – wat klein van stuk zijn, lopen de dames graag op plateauzolen om langer te lijken, een gebruik dat ik nog niet eerder was tegen gekomen. En in het bruisende uitgaansleven worden korte rokjes graag gecombineerd met opgestuwde boezems om daarmee de aandacht van hun mannelijke medemens te trekken. Na een paar jaar in het meer kuise Indonesië te hebben gewoond, was ik bloot in het straatbeeld totáál niet meer gewend en was ik nog net niet gechoqueerd door de hoeveelheid blote benen, buiken, borsten en billen die ik om me heen zag. Op veel van die blote ledematen staan trouwens levensgrote afbeeldingen getatoeëerd. Dit gebruik is hier zo wijdverspreid, dat ik inmiddels al heb nagedacht welk symbool ik zelf zou kiezen bij verdere integratie. Het is er nog niet van gekomen, maar mocht ik ooit zwichten voor deze lichaamsverfraaiing danwel zelfkastijding, dan kies ik voor een muzieksleutel; een elegant symbool van een wereldwijde passie en muziek verveelt niet snel.
Als er wel voor kleding wordt gekozen, is bij mannen vooral het voetbalshirt – uiteraard van de eigen club – het meest geliefd. Het is prima geaccepteerd om te pas en te onpas in je voetbalshirt aan te komen zetten, ook als je niet op weg bent naar het stadion. Voor veel Argentijnen is dit dan ook een sociaal evenement waar hele volksstammen wekelijks uitlopen om hun favoriete team te zien spelen. Sprekend voor het belang dat wordt gehecht aan deze modieuze voetbalshirts, vond ik een artikel in de krant, waarin geschreven werd over een vrouw die haar ex-man voor de rechter had gedaagd om een stadionverbod te krijgen. Hij beweerde namelijk dat hij geen geld had om alimentatie te betalen, terwijl hij wel elk seizoen een nieuw voetbalshirt aan kon schaffen, toch al gauw zo’n 100 dollar per stuk. De rechter gaf haar gelijk en de arme man moet nu elke week in zijn oude kloffie naar het voetbal, waar hij rammelend aan de rekken met zijn medesupporters net niet hip staat te zijn.
